Deel deze blog met uw sociaal netwerk !

Bookmark and Share

maandag 30 september 2013

Eenzaam tussen mensen

Ik leef de schaduw van mijn leven,
weet dat het anders had kunnen zijn,
waar er vroeger volop vuur was,
is er nu enkel een rookgordijn.

Ik dwaal zonder deel te nemen,
in de wereld rondom mij,
herleef steeds het verleden,
met een hart vol averij.

Ik ben eenzaam tussen mensen,
eeuwig eenzaam zonder jou,
ik hoop dat er ooit weer vuur is,
want ik sterf van de kou.





vrijdag 27 september 2013

Afscheid aan het perron

Ik voel het harde, koude raam,
terwijl ik je warme hand voelen wil.
Je fluistert me liefdevol toe.

Ik kan je woorden niet horen, maar
weet wat je me wilt zeggen,
want ik zeg hetzelfde tegen jou.

En als de trein begint te rijden,
afscheid een feit is, gooien we
een kus naar elkaars tranen.

woensdag 25 september 2013

De getroffene

De muren sluiten zich rond mij,
gevangen, dat ben ik,
ik tel de krassen op mijn ziel,
voor mij geen traan, geen snik.

Ik sluit de ogen, wil niet zien,
en houd mijn adem in,
ik wil geen pijn, geen verdriet,
maar ik zit er middenin.

De kogels fluiten me toe,
ik wens hen nooit te zien,
en hoop dat er een vluchtweg is,
houd me vast aan die misschien.

Echter zie je me bevrijd op straat,
mijn ogen voorgoed dicht,
dan stopt de oorlog voor mij,
in één of ander nieuwsbericht.

vrijdag 20 september 2013

waar zoet en zout

waar zoet en zout
samengaan
en golven
breken op de stroom
het zilte
zicht met de lucht
vermengt
en het water
met eb en vloed speelt

daar aan de monding
voel ik de wind
van zee
naar land
en in de zon
ben ik
weer kind
weer koning
van mijn kasteel
van zand

woensdag 18 september 2013

Papa zijn ...

Ik leg mijn handen streng op tafel,
en kijk je ernstig aan.
Jij ziet de bui al hangen,
en laat de eerste traan.

Ach, wenen moet je er niet voor,
zo erg is het niet.
Cornflakes op de keukenvloer,
daarvoor hoeft geen verdriet.


Ik laat de boze bui maar varen,
en veeg je tranen weg.
De cornflakes op de keukenvloer,
was gewoonweg brute pech.

vrijdag 13 september 2013

Eenzame koffie

De koffie geeft me warmte,
maar troost vind ik er niet,
en een zakdoek vol met tranen,
droogt nauwelijks mijn verdriet.

Ik kan je ogen niet vergeten,
zie je daar nog voor me staan,
kon ik de toekomst maar herschrijven,
dan kwam er nooit een einde aan.

Dan was er een lang en gelukkig,
een sprookje voor jou en mij,
nu heb ik alleen wat koffie,
gemaakt van cichorei.

maandag 9 september 2013

Afscheid van een zomer

Als een blad dat niet wil vallen,
ook al weet hij dat het herfst is,
lach ik met een gezicht vol tranen,
want de zomer is geschiedenis.

Ik voel je blik nog in mijn ogen,
hoor je woorden in mijn hart,
zie ons zwemmen in het water,
ja, deze zomer was apart.

Ik zal je altijd in me dragen,
je naam voor eeuwig dichtbij mij,
al weet ik dat je niet zal weerkeren,
onze zomer is voorgoed voorbij.

donderdag 5 september 2013

Het witte paard

De prins op het witte paard,
de prinses in de toren,
de kikker die je kussen moet,
ik kan het niet aanhoren.

Het witte paard dat was er niet,
de toren onbewoond,
hoeveel kikkers ik ook kuste,
ik bleef steeds ongekroond.

zondag 1 september 2013

Onbereikbaar voor elkaar

Ik proef de lucht die jij uitstraalt,
probeer je blik te vangen,
je rode lippen vragen mij,
“Voel jij ook het verlangen?”

Je stem klinkt lief en zacht,
als je fluistert mijn naam,
maar ik hoor je lichaam schreeuwen,
“Kom toch dichter bij me staan!”.

Onze woorden vormen samen,
zinnen van een mooi verhaal,
waarin we gelukkig kunnen leven,
maar tussen ons een muur van staal!

Er is geen samen in dit leven,
de muur te hoog, afstand te groot,
in het verlangen naar mekaar,
wachten wel elk op de dood.